De stilte van Balkbrug

Op 2,5 uur rijden van mijn eigen vertrouwde woonplaatsje 
ligt een klein gehucht dat de naam Balkbrug draagt. Nu zul je je gaan
afvragen wat ik daar nu in godsnaam te zoeken heb. Mijn allerliefste
mama is daarheen verhuist. Een schattig poppenhuisje. Dat is het. Het
huisje waar zij in woont. Het leek me goed om me twee dagen hier te
vestigen, om eens wat rust in mijn hoofd te krijgen. Nu ik hier zit,
valt alles ineens tegen. Geen vertrouwde omgeving, geen dierbare
mensen om me heen ( ja mijn moeder, maar mijn vrienden mis ik zo erg)
, en als klap op de vuurpijl, GEEN rust. Want het oh zo schattige
poppenhuisje ligt heel fijn langs de provinciale weg waar men met
een loeiharde snelheid van gemiddeld 110 km/h overheen
dendert.  Nu ik zo'n beetje alles heb afgekraakt van Balkbrug,
kom ik tot een keiharde en frustrerende conclusie. ik heb heimwee.

Het metroperron

Het metroperron is altijd een drukte van jawelste. Heel muticulti ook. Al die verschillende mensen. Gehaaste mensen, mensen die op vakantie gaan, mensen die gaan winkelen, teveel om op te noemen eigenlijk. Ik zit op het bankje te wachten en kijk wat gespannen om me heen. Ik houd niet van druktes. Nee, zeker niet van deze druktes. Nog 9 minuten. Ik voel me ongemakkelijk, wiebel wat heen en weer en besluit om mijn oordopjes te pakken. Wat muziek zal wel voor afleiding zorgen. Ik kijk weer om me heen. Ik maak oogcontact. Het oogcontact dat ik liever had vermeden. Ik houd niet van oogcontact met vreemden. Met je partner, familie of vrienden is dat toch weer anders. Vlug kijk ik weg, en staar naar de grond. Alsof ik daar wat wijzer van word. Ik heb het gevoel dat de tijd voorbij kruipt. Ik kijk nerveus naar het bord met de metrotijden en denk bij mezelf 'laat die verdomde metro nou eens opschieten'. Shit! Nog 5 minuten! Zenuwachtig kijk ik weer om me heen en merk op dat er een jongen naar me kijkt. Ik vraag me af waarom hij kijkt, wat wil hij van me? Ik draai mijn hoofd weg en kijk naar het perron tegenover mij. Daar zie ik twee duiven druk op zoek naar broodkruimels of weg gegooid voedsel. Ik raak verzonken in gedachten. Was ik ook maar een vogel dan hoefde ik niet op metro's te wachten, dan kon ik wegvliegen wanneer ik maar zou willen. Dan maakt het niet meer uit waar ik naar toe ga, niks geen openbaar vervoer. In deze gedachten verzonken heb ik er geen erg in dat de metro komt. Ik schrik op, trek een malloot sprintje en stap in de metro. Ik heb de 9 minuten wachten op de metro weer overleefd.

Het landleven

Het landleven. Het landleven zie ik als wonen in een klein dorpje. Ergens midden in de polder, afgesloten van alle stedelijke verleidingen. Afgesloten van de buitenwereld. Geen zorgen. Geen gezeur. Geen stress. Alles puur natuur. De rust die het met zich meebrengt. De onstspannen sfeer van het plattelandsleven. De saamhorigheid van de mensen. Iedereen kent elkaar. Veiligheid en geborgenheid. Klinkt waanzinnig zul je nu denken, maar het landleven heeft ook een duistere kant. Het geroddel. De streng gereformeerde gemeenschap, waar ik totaal niet tegen kan. Het afgesloten zitten. Geen donder te doen. De dodelijke verveling die elke keer weer toeslaat. De vrienden, die in werkelijkheid geen vrienden zijn, maar je steun en toeverlaat in de saaie tijden. Het afreizen naar een ander afgesloten dorp, om daar hetzelfde soort mensen te treffen. De enige kledingwinkel in de wijde omtrek bezoeken. Nee, het plattelandsleven heeft voor mij meer na dan voordelen. Het enige landleven dat ik nu nog zie, is in het gelijknamige online spelletje. Akkers bewerken, producten maken, dat allemaal vanuit mijn "luie stoel". Prima dat landleven. Het enige landleven waar ik nu nog naar uitkijk.

xoxo

Valerie

lange nacht

De nacht is gevallen. Al een tijd geleden. Het is kwart voor twee, en ik staar nog steeds als een zombie naar het scherm van mijn laptop. De erotische reclames flitsen voorbij op de tv. Goh wat haat ik die reclames. Het gekreun van de goedkope loeders galt door de speakers. Vreselijk, uit die tv. Okee, wat nu? Een soort gevoel van paniek dringt binnen in mijn lichaam. Het is kwart voor twee. De tv is uit. Wat nu? Ik ben niet moe. Ik probeer toch maar eens de wil te vinden om te gaan slapen. Maar de wil is ver te zoeken. De hondjes hebben het ook al druk, die hebben geen tijd om even lekker te knuffelen. Tyra knaagt luidruchtig op haar varkensoor. Dolce loert als een leeuw op het konijn. Nee, hij zal het konijn niks doen. Maar loeren kan hij goed. Ergens geeft dit tafareel mij rust. Maar niet de rust om te kunnen slapen. Het is diep in de nacht. De minuten kruipen voorbij. Wat ga ik doen? Ik kijk de kamer rond. Niks. Weer een minuut voorbij. Ik check mijn profiel op een profielensite. Yes! Een bericht! Vlug beantwoord ik het bericht. Ik ben diep aan het nadenken. Wat ga ik morgen doen, oja, ik moet naar de H&M, ik moet naar de toko ooja en ik moet nog naar de parfumerie. Weer een minuut verstreken. Nog steeds geen gevoel van vermoeidheid. Ik begin te beseffen dat dit best dramatisch is. Ik wil slapen, maar ik kan het niet. Zal ik een jointje roken? Nee, ik heb geen zin om er één te draaien nu. Na TE veel denkwerk, beter gezegd, nutteloos denkwerk, besluit ik om toch maar in mijn bed te gaan liggen. Dan maar plafond staren en hopen dat ik uiteindelijk de slaap kan vatten. Mijn korte nacht gaat beginnen. Ik kijk nog één keer naar buiten, naar alle prachtige aspecten die de nacht te bieden heeft. Ja, ik hou van de nacht. De zaligheid van het donker. Kon het maar altijd nacht zijn. De schitterende lichtjes. Heerlijk op vijf hoog zitten. Nog steeds geen slaap. Ik doe mijn rolgordijnen naar beneden en besluit definief om te gaan slapen. Vaarwel prachtige donkere nacht. We zien elkaar snel weer.

xoxo

Valerie

jongeren

De jongerensites. Wie kent ze nou niet. We hebben er allemaal aan meegedaan. We hebben allemaal een profiel gehad. Leuk berichtjes naar elkaar schrijven, ping uitwisselen, msn uitwisselen en als het goed klikt misschien zelfs je mobiele nummer geven. En stel nou dat het echt heel goed klikte, dan wilde je misschien nog wel een keer afspreken. Maar onder al het leuke puber gedoe, schuilt er ook een duistere kant. Er zijn vieze mensen op deze wereld. Dat is mij laatst maar weer duidelijk geworden, toen ik zelf op een forum zat, waar serieus een man van 58, ik herhaal, 58, een profiel had, een topic opende. In het topic stond de vraag waarom jonge meisjes op oudere mannen vallen. Mijn kin hing op mijn knieën. Waar haalde deze man het lef vandaan, om met zijn leeftijd, op een jongerensite een profiel aan te maken, en dan ook nog eens deze vraag op het forum te stellen. Ik werd achterdochtig. Ik ben het topic gaan volgen. Uit deze discussie kwam ook naar voren dat de man viel op meisjes van 25+. Dat is wat hij zei tenminste. Ik was zo verbaasd hierover. Nu is 25 geen 16 dat weet ik ook wel. Maar toch. Zoiets als dit vind ik belachelijk. Dat iemand als hij sowieso al word geaccepteerd op een jongerensite. Waar gaat het toch heen met de wereld? Als een man van 58 zich al aan mag melden op een jongerensite, wat mag een man van 58 dan nog meer met jongeren doen? De gedachte alleen al maakt me misselijk. Ik vrees voor de onwetendheid van de jonge meisjes. Zo veel angst dat er iets traumatisch gebeurd waar deze meisjes de rest van hun leven last van blijven houden. Lieve meisjes, kijk uit met wie je praat. Doe geen dingen waar je later spijt van krijgt. En dan nog over de jongerensites. Ik vind dat de regels hiervoor strenger moeten worden. Een man van 58 mag zich niet aanmelden op zo’n site. Dat hoort gewoon
niet te gebeuren. Ik hoop dat er in de toekomst veranderingen plaats vinden.

Voor nu zeg ik, ik heb mijn hart weer gelucht,

Xoxo
Valerie

kerst

Kerst, voor vele mensen de mooiste tijd van het jaar. Een tijd van romantiek. Cadeau’s en gelukkige kinderen. Nog mooier zou een witte kerst zijn natuurlijk. Iets waar we met zijn allen elk jaar naar uitkijken. Ook dit jaar hebben we pech. Als ik het nieuws moet geloven. Kerst is de tijd van het jaar om te vergeten en te vergeven. Maar, waarom moet dat nou juist met kerst? Waarom kunnen we niet gewoon het hele jaar eens aardig en buttkissing tegen elkaar zijn? Om me heen hoor ik rond de december maand altijd ‘jaa ben ik deze kerst weer alleen, ik zou nou toch wel eens een kerst samen met iemand door willen brengen.’ Waarom nou juist met kerst? Ik weet dat het de meest romantische tijd van het jaar is, maar ik heb liever iemand voor jaren dan voor 1 kerst! Lieve mensen die per se iemand zoeken voor kerst, ik raad jullie bij deze aan om eens een advertentie te plaatsen op een advertentiesite met als kopje ‘ Gezocht: iemand om de kerstdagen mee door te brengen.’ Geef de omschrijving wat je zoekt, en dan maar afwachten. Ja niet om een kutwijf te zijn, maar ik word dat geklaag gewoon zo zat. Elk jaar hetzelfde liedje. Ik schrijf dit stukje over kerst, omdat het me opvalt dat het altijd zo’n soort van strijd is. Tegen jezelf. Je huis moet spik en span zijn. Alles op en top in de kerstsfeer, oja, de kerstinkopen, kerstboom optuigen en overal versieringen hangen. Heel veel stress. En maar klagen. Weer geen witte kerst. Ooh zoveel mensen moeten we nog uitnodigen voor het kerstdiner, we moeten familie A en B nog een kerstkaart sturen. Al dat gestress. En dan nog dat geklaag over de kerst alleen door moeten brengen. Lieve mensen wanneer maken we kerst nou eens echt de mooiste tijd van het jaar? Zonder de stress? En zonder het eenzame gevoel?
Zo ik heb mijn hart weer gelucht, en wens bij deze iedereen fijne dagen toe, en dat iedereen een stressvrij en gezond 2012 mag hebben!